मुंबई फास्ट

किती प्रचंड गर्दी, कोलाहल हा सारा,
शांतता मागते पसरून पदर निवारा,
पण कुणास नाही वेळ, बधिर जन सारे,
अन गोंगाटाचे गीत पिसाट वारा !

या ध्वनिक्षेपकामागून येते गाडी,
थांबुनी जराशी फलाटास ती सोडी,
उतरते पिलावळ, आत गच्च भरलेली,
जाताना दिसते तरीसुद्धा भरलेली !

हे असंख्य जंतू, वळवळती दिनरात,
कुणी आनंदात, दिसे कुणी चिंतेत,
आश्चर्य, ताण, अन भीती इथे भरलेली,
चिंतेत उद्याच्या रात्र काळ सरलेली !

या गर्दीला ना ओळख, नाही जाण,
जो तो वावरतो, मुठीत धरुनी प्राण,
कालचा प्रवासी, आज नसे शेजारी,
अन उद्या कोण याचेही हो अज्ञान !

लटकटी जीव, दारात रोज अश्राप,
मुंग्यांनी न्यावा जणू मेलेला साप,
अडकून तारेला, धडकून व खांबाला,
किती संपून गेले, नाही मोजमाप !

भजनात गुंतले हात, बडविती टाळ,
गर्दीत उडाला भक्तीचा कल्लोळ,
घटकाभर रंजन चाले खिन्न प्रवासी,
अन वेळेच्या पश्च्यात धावतो काळ !

क्षणभरात झाला स्फोट, उडाले दार,
रक्तांचे फुटले कुंभ, तडकले पार,
भंगले टाळ हे तुटून पडल्या हाती,
रक्तात बुडाली, परमेशाची भक्ती !

संपूनच गेली आज उद्याची चिंता,
गे गेले त्यांचे स्मरणच उरले आता,
मांडला कुणीतरी तीन पत्तीचा डाव,
दैनिके सांगती, 'जीवन याचे नाव' !